อัสดง

สายลมที่แสนอบอุ่นพัดมาแตะที่ไหล่ของฉันอย่างแผ่วเบา ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น แล้วมองไปรอบๆ สถานที่ๆฉันไม่รู้จัก แต่กลับอุ่นใจอย่างน่าประหลาด เท้าอันเปลือยเปล่าของฉันกำลังสัมผัสกับทุ่งหญ้าอันเขียวขจี ภาพที่ฉันเห็นคือทะเลสาบอันกว้างใหญ่ที่มีภูเขาล้อมรอบอย่างสวยงาม ท้องฟ้าเป็นสีส้มอมแดงเมื่อพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าไป มันช่าง...สงบเหลือเกิน

ฉันไม่รู้เหมือนกันว่ามาที่แห่งนี้ได้ยังไง สถานที่นี้คือที่ไหนกัน? ราวกับว่าสถานที่นี้มันไม่ใช่โลกที่มนุษย์อาศัยอยู่ราวกับว่าเป็น...

สายลมพัดพาโหมแรงจนฉันต้องปิดตาตัวเอง ก่อนจะลืมตาอีกครั้ง ภาพตรงหน้ามีการเปลี่ยนแปลงไป ฉันเห็นม้านั่งยาวไม้ตั้งอยู่ตรงทางด้านซ้ายของริมทะเลสาบ เมื่อฉันเดินเข้าไปอีกนิด ฉันก็พบกับคนๆ นึงกำลังเอนนอนอยู่ที่พำนักของม้านั่ง แม้ฉันจะไม่เห็นหน้าของเธอ ฉันก็รู้ว่าเขาเป็นใคร ฉันยิ้มจางๆ ขาไม่อาจขยับเขยื่อน หากนี่เป็นความฝันที่บ้าบอ ก็ขอให้ฉันได้พูดอะไรบางอย่างที่ไม่อาจกล่าวได้ในโลกแห่งชีวิตแล้วเถอะนะ

'เราผ่านทั้งทุกข์ และสุขมามากมาย มากมายเหลือกัน แล้วคุณก็ได้พักแล้วสินะ เวลามันผ่านไปไวราวกับสายลมวูบนึง เวลาที่เราเคยอยู่ด้วยกัน' ฉันมองคนตรงม้านั่งพร้อมกับหันไปเห็นนกน้อยสองตัวที่บินผ่านข้ามทะเลสาบเพื่อหวังกลับรัง แสงของอาทิตย์ที่ค่อยๆ หายไป มันช่างราวกับสรวงสวรรค์

'ช่างเงียบสงบเหลือเกินนะคะ ในห้วงแห่งความสันโดษนี้ ฉันอยากอยู่ที่นี่กับคุณเหลือเกิน...แต่ว่ามันยังไม่ถึงเวลาของฉัน' น้ำตาเอ่อล้นออกมาจากเบ้าตาของฉัน แต่ฉันรีบเช็ดมันออก เขาควรพักในที่แห่งนี้ ที่ๆ สวยงามแห่งนี้ไม่สมควรจะต้องมีหยาดน้ำตาหยดลงพื้นดิน

ภาพตรงหน้า ม้านั่ง ทะเลสาป ท้องฟ้า อาทิตย์ ค่อยๆเลือนหายไปก่อนที่ฉันจะรู้สึกถึงแสงสว่างที่มาจากทางด้านหลังของฉัน ฉันหันกลับไปก่อนที่จะพบกับคนที่ทำให้ฉันยิ้มได้ คนสำคัญที่ฉันยังไม่ได้สูญเสียเขาไป

'พร้อมจะกลับไปยังครับ' เขายิ้มให้กับฉันก่อนที่จะยื่นมือซ้ายของเขามาที่ฉัน ก่อนที่ฉันจะจับมือของเขากลับ ไม่ว่าเขาจะไปทีใด ฉันก็จะตามเขาไปด้วย

'นายว่าที่แห่งนี้คืออะไร' ฉันถามเขา 'มันเป็นเพียงแค่มโนภาพของฉันหรือเปล่า หรือไม่มีอะไรที่เป็นความจริงเลย?'

'คุณเชื่อในแบบไหน มันก็เป็นแบบนั้นนะแหละครับ คุณยังจำลูกแก้วที่ผมให้คุณได้ใช่ไหม'

'จำได้สิ'

'ลูกแก้วนั้น มันจะเป็นอะไรก็ได้ตามที่คุณต้องการ มันจะเป็นเพียงลูกแก้วที่ไร้ค่าลูกนึง หรือลูกแก้วลูกเดียวบนโลกใบนี้ที่ไม่มีอะไรมาทดแทนได้ มันเป็นได้ทุกอย่างตามที่คุณอยากให้เป็น เหมือนกับผม คุณอยากให้ผมเป็นสิ่งใดสำหรับคุณ? นั่นคือคำถามที่คุณต้องตอบมันเองแล้วล่ะ' เขาดึงฉันเข้ามาใกล้ยิ่งกว่าเดิม

'มันก็คงต้องใช้เวลาทั้งชีวิตที่เหลือของเราให้การหาคำตอบที่ดีที่สุดนะแหละ' ฉันยิ้มให้กับเขา มันคือรอยยิ้มที่จริงใจที่สุดเท่าที่ฉันสามารถมอบให้เขาได้

เขาได้พาฉันกลับไปสู่แสงสว่าง ฉันหลับตารับมัน แสงสว่างที่ฉันจะโอบกอดมันในช่วงเวลานี้ ตอนนั้นเองที่ฉันนึกถึงภาพนั้น ภาพของทะเลสาบยามเย็น และม้านั่งนั้น ฉันยิ้มอย่างแผ่วเบา

'Until we meet again'

เรื่องราวที่ไม่มีวันจบบริบูรณ์