รุ่งอรุณ

พรุ่งนี้...เราจะได้พบกันอีกไหม รุ่งอรุณจะเป็นแสงที่อบอุ่นหรือหนามที่ทิ่มแทงหัวใจให้แตกสลายกัน

ทุกอย่างมันขาวโพลนไปหมด หลังจากสิ้นเสียงจากโทรศัพท์ นั่นคือความจริง หรือความฝัน? ฉันทรุดลงไปกับพื้นที่เย็นเฉียบ มันเย็น...แต่ก็ไม่มากเท่าหัวใจของฉันตอนนี้ ที่เย็นจนราวกับถูกแช่แข็งไว้ หรือนี่คือบทลงโทษของฉันกัน ที่ฉันละเลย และหนีจากสิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุด ใช่...มันเป็นความผิดของฉัน ทุกๆ อย่าง ลมหายใจนี้มันช่างไร้ค่า และแสนน่าเสียดายที่ต้องเข้ามาอยู่ในร่างกายที่แสนไร้ประโยชน์นี้ ภาพเบื้องหน้ากันค่อยๆ มืดบอดลง ตัวฉันพร้อมแล้ว...ที่จะจมลงไปยังทะเลที่มืดมิดยิ่งกว่าอันไหนๆ

และในตอนนั้นเอง เขามาลงมานั่งโอบกอดฉัน ราวกับจะพยายามยื้อไม่ให้ฉันตกลงไปยังทะเลสีดำนั่น

"พรุ่งนี้พระอาทิตย์จะฉายแสงอีกครั้งนึง" เสียงนุ่มทุ้มลึกได้พูดกับฉัน อา...เขาอีกแล้วเหรอ เขาคนนั้นผู้ที่ชอบเห็นความอ่อนแอของฉันอยู่เสมอ "และบนเส้นทางนั้นที่เราเดินไป เราจะได้พบอีกครั้ง พบกับความสุขนั้นอีกครั้งนึง" ฉันร้องไห้ออกมาเมื่อฟังคำพูดที่แสนเพ้อฝันของเขา มันจะเป็นไปได้ยังไง? ฉันผลักเขาออกก็จะประจันหน้าของเขาทั้งน้ำตา

"นายมั่นใจแค่ไหนกันว่าเราจะได้พบอีกครั้ง บนโลกใบนี้เรามันมีอะไรที่เป็นของเราบ้าง อะไรบ้างที่เป็นความจริง! นายรู้ไหมว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง!?" ฉันร้องถามเขาอย่างปวดร้าว เขาจะรู้อะไรล่ะ เขาจะรู้อะไรถึงความเจ็บปวดของฉันกัน

"ไม่มีอะไรที่เป็นความจริงให้ยืนหยัดบนโลกนี้หรอก และโลกนี้ก็ไม่มีความลวงที่ปิดตาเราจนหมดสิ้นเช่นกัน" เขาพูดพร้อมกับเข้ามากอดฉันอีกครั้งนึง "ทุกสิ่งไม่มีอะไรที่จีรังบนโลกใบนี้ และนั้นคือความจริง" คำพูดของเขาทำให้ฉันสะอื้นยิ่งกว่าเดิม "แต่อย่าลืมว่าความจริงนั้นก็มีวันที่จะเป็นเพียงภาพลวง"

ฉันชะงักไปชั่วครู่ก่อนเงยหน้ามองที่เขา ราวกับสงสัยในคำพูดที่เขากล่าวออกมา เขามองกลับมาด้วยสายตาอันอ่อนโยนอย่างที่ผ่านๆ มา

'คุณเชื่อว่าไม่มีสิ่งไหนที่จีรังใช่ไหม?' เขาถามฉัน

'ใช่'

'ทุกสิ่งที่เคลื่อนไหว ย่อมมีวันที่หยุดชะงัก ลมหายใจย่อมมีวันที่หมดไปเสมอ และมันมักจะมาในวันที่เราละเลยมันมากที่สุด' เขาเช็ดน้ำตาให้กับฉันอย่างแผ่วเบา 'วันสิ้นสุดของทุกสิ่งย่อมมาถึง แต่ในทางกลับกัน...จุดสิ้นสุดของวันสิ้นสุดนั้นก็ต้องมีเหมือนกันเพื่อความเท่าเทียม' เขามองมาที่ฉันก่อนที่จะกอดฉันให้แน่นกว่าเดิม 'เมื่อพบกันก็ต้องพรากจากนั่นคือสิ่งที่เป็นสัจธรรมของชีวิต ไม่มีความจีรัง และอย่าลืมว่าการพรากจากก็ไม่ใช่สิ่งที่จีรังยั่งยืน คุณจะพรากจากกับความรักเพียงแค่ชั่วครู่นึงเท่านั้น และมันจะกลับมาหาคุณในแบบที่คุณไม่นึกฝัน' เขายิ้มให้ฉันอีกครั้งนึง 'คุณเชื่อที่ผมบอกไหม?'

'ฉันเชื่อ' ฉันหลับตารับคำทั้งน้ำตานอง 'นั่นคือความเชื่อที่ฉันเชื่อมันมาตลอด แต่ว่า ฉันก็อยู่ในห้วงแห่งวันสิ้นสุดนี้มานานเหลือเกิน นานจนฉันต้องทนรออีกนานแค่ไหนกัน นอกจากมันจะไม่สิ้นสุด ซ้ำร้ายสิ่งสำคัญของฉันก็หายไปมากมาย มากมายเหลือเกิน หัวใจของฉันมันจะต้องแหลกสลายไปอีกมากแค่ไหนกัน ราวกับฉันต้องอยู่ในความทุกข์นี้ไปตลอดกาล'

'เธอควรดีใจนะ' ฉันชะงักอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดนี้จากเขา 'เธอน่าจะดีใจนะ...ที่บนโลกใบนี้ได้มีของสำคัญมากมายที่เธอรัก และสูญเสียมันไป มันอาจปวดร้าว แต่ในช่วงเวลานึงเธอก็ได้มีมัน มีมันที่ได้สร้างรอยยิ้มให้กับเธอ' เขาผละออกจากฉัน ก่อนที่จะจับมือทั้งสองข้างของฉันเอาไว้ 'ทุกอย่างนั้นไม่จีรัง ทุกถึงความทุกข์นี้ สักวันมันจะเปลี่ยนเป็นความสุข และเมื่อมันมาถึงก็ขอให้เก็บเกี่ยวกับเอาไว้ให้มากที่สุด เมื่อที่มันสิ้นสุดลง เราจะได้ระลึกถึงมันเพื่อเป็นพลังในการอยู่กับบททดสอบใหม่ที่เข้ามา เธอคิดว่าคนสำคัญของเธออยากให้เธอจดจำเขาในรูปแบบไหนล่ะ ในช่วงที่แสนสุข หรือช่วงที่ปวดร้าว' ฉันรับฟังคำของเขา ทุกคำราวกับเสียงเพลงที่บรรเลงขับกล่อมหลอมใจของฉันให้กลับมาดังเดิม

'ขอบคุณนะ สำหรับคำพูดเหล่านี้ แต่ว่า...ฉันคงต้องกลับไปที่นั่นอีกแล้วล่ะ ฉันยังกลับไปที่สว่างไสวขนาดนั้นในตอนนี้ไม่ได้หรอก' ฉันมองไปที่เขายิ้มให้อย่างแผ่วเบา นั่นคือสิ่งเดียวที่ฉันพอจะทำให้เขาได้ ฉันผละมือเตรียมที่จะกลับไปยังทะเลนั่น แต่แล้วเขาก็คว้ามือข้างซ้ายของฉันเอาไว้จนฉันต้องหันกลับไปหาเขา

'ขอผมไปด้วยนะ ขอผมได้อยู่ในความมืดมิดที่สุดของคุณ แล้วให้ผมได้พาคุณกลับไปยังแสงสว่างนั่นด้วยกันเถอะนะ' เขาขอฉัน ขออย่างที่ขอร้องฉันมาเกือบทั้งชีวิต ฉันมองกลับไปที่เขา มองเขาด้วยสายตาที่ไม่เคยมองเขามาก่อน

'อืม ได้สิ ทำให้ฉันเชื่อ และยอมรับในตัวนายเสียที' ฉันตอบรับเขาก่อนจะกอดเขาเป็นครั้งแรกในชีวิต เขากอดฉันกลับ พรุ่งนี้...เราจะได้พบกันอีกไหม รุ่งอรุณจะเป็นแสงที่อบอุ่นหรือหนามที่ทิ่มแทงหัวใจให้แตกสลายกัน ฉันคิดก่อนที่ภาพตรงหน้าของฉันจะค่อยๆ เลือนหายไปเป็นสีดำสนิท