ชื่อของฉันคือ...

ก็เธอยังไงล่ะ รุ่งอรุณที่ยังไม่ฉายแสงแรกของตัวเองออกมา

ฉันเป็นใครเหรอ...ก็แค่ผู้หญิงธรรมดา ทำงานเล็กๆน้อยๆ ชีวิตที่ธรรมดา ที่เคยคิดวาดฝันถึงความฝันที่สวยงามก่อนที่มันจะแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี นับจากนั้นมาฉันก็ใช้ชีวิตอย่างหมดอาลัยไปวันๆ ใช้ชีวิตที่ว่างเปล่า และคงตายจากไปเพียงลำพัง ฉันที่เดินอยู่บนท้องถนนที่แสนมืดมิดสวนทางกับผู้คนโดยที่ไม่หวั่นกลัวต่อภัยอันตรายอะไร เหล่าคนแปลกหน้าที่คงไม่เจอกันอีกแล้วในชีวิตนี้ ฉันที่ไม่มีใครอีกแล้วบนโลกนี้ที่จะรู้จักฉัน

พลั่ก! ฉันที่เอาแต่เหม่อลอย ได้ชนกับบางอย่างเข้า และเมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบกับชายหนุ่มคนนึง ผู้ที่มียิ้มทะเล้น รูปร่างหน้าตาของเขาดูจะเป็นที่ถูกอกถูกใจใครหลายๆคนแน่ เขามองมาที่ฉันอย่างตกใจก่อนผละออก และพูด 'ขอโทษ' เบาๆแต่ก็พอที่ฉันจะได้ยิน เรามองหน้ากันสักพักก่อนที่ฉันจะหลบตา และพยายามจะเดินออกจากที่ตรงนั้น แต่ชายหนุ่มคนนี้กลับขวางทางฉันต่อ

'เธอชื่ออะไรน่ะ?' เสียงนุ่มทุ้มได้เอ่ยปากถามฉัน 'ยินดีที่ได้รู้จักนะ เออ ว่าแต่เธอชอบฟังเพลงของใครบ้างล่ะ?' เขาถามฉันคำถามต่อมาโดยที่ไม่แม้แต่จะรอคำตอบของคำถามแรกจากฉัน นี่คือคำถามที่คนแปลกหน้าเขาถามกันเหรอไง?

'แล้วนายล่ะเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่น่ะ' ฉันถาม 'ที่แบบนี้ไม่น่าจะเหมาะกับคนอย่างนายนะ'

'หมายความว่าไง? ผมอยากไปที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ'

'คนที่มีแสงสว่างจ้าแบบนายไม่สมควรอยู่ในที่แบบนี้หรอก'

'นั่นเธอคิดแบบนั้น มันอาจหมายความว่า...ที่แห่งนี้ก็มีแสงสว่างที่เหมือนกับผมอยู่ก็ได้'

'แสงสว่าง? แบบนายนี่นะ ไม่มีทาง'

'ก็เธอยังไงล่ะ รุ่งอรุณที่ยังไม่ฉายแสงแรกของตัวเองออกมา' เมื่อชายคนนั้นพูดจบเขาก็ยื่นของบางอย่างมาให้แก่ฉัน 'รับไปสิ' เขาบอก

ฉันรับมันมาอย่างฉงนใจ และเมื่อมองไปที่ของชิ้นนั้นบนมือของตัวเอง มันคือลูกแก้วเล็กๆลูกนึง ลูกแก้วที่ไม่มีอะไรพิเศษเลยแม้แต่น้อย

'นายให้ฉันทำไมเหรอ?'

'เมื่อเราพบกันอีก และคุณยอมรับในตัวผม ผมก็จะอธิบายถึงความหมายของลูกแก้วนี้เอง'

'แล้วฉันจะพบนายได้ยังไง? เราไม่ได้รู้จักกันเลยนะ'

'ปล่อยให้โชคชะตาทำงานของมันดีกว่าครับ และหากเราไม่ได้พบกันอีก ก็คิดเสียว่าผมเป็นคนประหลาด ยื่นของประหลาดให้กับคุณก็ได้ หวังว่าเมื่อคุณพบผมอีก คุณจะยอมรับผมนะครับ' เขาส่งยิ้มให้ฉันก่อนที่จะเดินไปท่ามกลางความมืดของท้องถนนในยามค่ำคืน

'คนประหลาด' ฉันคิด

---

หลายปีผ่านไป ฉันก็ยังได้พบกับชายหนุ่มคนนี้ เรามักพบกันในช่วงเวลาที่ฉันทุกข์ใจ เพราะเมื่อฉันสุข ฉันก็เลือกจะเมินเฉยเขา เพราะฉันหนีไป...หนีเพื่อไปสร้างความสุขที่แสนจอมปลอมนั้น ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่จีรัง เมื่อมันแหลกสลายฉันก็จมลงไปในทะเลน้ำตาของตัวเองเมื่อเห็นภาพแห่งความจริง ฉันอยาก...ที่จะจมลงไป หลับไปที่ก้นลึกของมหาสมุทรนั้นตลอดไป แต่สุดท้ายฉันก็กลับมา และเมื่อโผล่พ้นทะเลที่มืดมนนั้น ฉันก็พบกับเขาที่รออยู่ รอให้ฉันทำในบางสิ่งที่ฉันก็ไม่รู้ว่าคืออะไร และมันเป็นแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนบางครั้งฉันก็คิดว่า เขาไม่เหนื่อยบางเหรอ ที่รอให้ฉันกลับไปหาเขา เพราะแม้แต่ฉันเองก็เหนื่อย เหนื่อยที่ต้องอยู่ในวงจรนี้เหลือเกิน

ทุกครั้งที่ฉันกลับมาเขามักจะมาบอกฉันทั้งรอยยิ้มของเขาว่า 'สู้ไปด้วยกันนะ ก้าวต่อไป เธอทำในสิ่งที่เธอต้องการได้' ฉันยิ้มกลับให้เขา แม้ไม่ใช่รอยยิ้มที่จริงใจนัก เพราะฉันไม่เชื่อในคำพูดที่เขาเอ่ยออกมา เขาก็เหมือนจะรู้ในรอยยิ้มของฉัน แต่เขาก็ยังอยู่ที่นั่น ที่เดิม รอฉันให้โผล่พ้นจากทะเลนี่อยู่เหมือนเดิม ราวกับเชื่อมั่นในตัวฉันอยู่

'นี่ นายยังไม่ได้บอกเลยนะว่า ลูกแก้วที่นายให้ฉันมาน่ะ ว่ามันหมายถึงอะไร' และในวันนี้ฉันก็ได้ตัดสินใจถามเขา คำถามที่ฉันสงสัยมานานแต่ทุกครั้งฉันก็จะได้รับคำตอบว่า...

'คุณยังทำเงื่อนไขเพื่อเอาคำตอบไม่ครบเลยนะครับ' เขาหันมาส่งยิ้มให้ฉันบางๆ

'เงื่อนไขนั้นเหรอ? ฉันไม่ได้ทำมันยังไงกัน?

'คุณไม่เคยทำมันเลยครับ เงื่อนไขที่ว่า คุณจะยอมรับในตัวผม'

'นายก็อยู่กับฉันตลอดเวลาไม่ใช่เหรอ? แล้วฉันจะไม่ยอมรับในตัวนายยังไงกัน?'

'เพราะคุณไม่เคยยอมให้ผม...จมลงไปในทะเลร่วมกับคุณยังไงล่ะครับ'

'...'

'คุณให้ผมรอ รอ และรอ ซึ่งผมรอได้ครับ ให้รอตลอดชีวิตผมก็ทำได้ แม้ว่าคุณจะไม่ยอมรับผมเลยก็ตาม'

ฉันได้แต่หันหน้าหนีเขา ฉันไม่อาจมองเขาได้...เขาที่อ่อนโยน และสว่างไสวผิดกับฉัน แล้วแบบนี้ฉันสมควรได้รับมันเหรอ?

'และนายจะไปกับฉันทำไมล่ะ? อยู่ในที่มืดมิดแบบนั้นมันไม่เหมาะกับนายหรอก'

'เพราะหากผมได้ไปกับคุณ ผมก็คงสามารถพาคุณขึ้นจากทะเลนั่นได้เร็วขึ้น แม้สักเสี้ยววินาทีนึงก็ยังดี'

ฉันอึ้งในคำตอบของเขา เขามักทำฉันประหลาดใจในคำตอบของทุกคำตอบที่ฉันเอ่ยถามเขา

'เพราะผมรู้ดีว่าแท้จริงคุณอยากมีความสุขแค่ไหน คุณอยากใช้ชีวิตที่สงบสุข ใช้เวลาว่างดูดอกไม้ริมทาง คุณชอบดอกทานตะวันที่สุด เพราะมันยิ้มรับพระอาทิตย์ที่เจิดจ้าอยู่เสมอ คุณชอบของจุกจิกน่ารัก ชอบพูดถึงสิ่งดีๆ ที่เป็นดั่งบทกวี คุณเข้าใจที่ผมพูดใช่ไหม?' ฉันพงักหน้ารับคำเขา

'แม้คุณจะอยู่ในห้องเพียงลำพัง คุณก็ชอบเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง มองไปยังท้องฟ้า มองรุ่งอรุณให้เป็นดั่งตัวเองที่ยังไม่ฉายแสงแรกให้เหมือนกับพระอาทิตย์ นั่นคือ คุณ ในแบบที่คุณอยากจะเป็น' เขาเอามือจับไหล่ทั้งสองข้างของฉันอย่างอ่อนโยน แต่หนักแน่น อา เพราะอะไรกัน ฉันถึงได้รับสิ่งนี้ สิ่งที่ไม่คู่ควรกับฉันเอาเสียเลย

ฉันมองหน้าเขาด้วยความรู้สึกที่เต็มตื้น ฉันควรเชื่อสิ่งที่เขาบอกเหรอ? ฉันที่เป็นดังดอกไม้ปลอมที่ไม่ส่งกลิ่นหอมหวนให้ใคร ฉันคนนี้สมควรเชื่อว่าจะเป็นตามแบบที่ชายคนนี้บอกเหรอ?

/กริ๊งๆ กริ๊งๆ/

เสียงโทรศัพท์ภายในบ้านดังขึ้น ฉันถอยห่างของเขาก่อนที่จะรีบเดินไปรับมันไว้ มีเสียงที่คุ้นเคยออกมาจากปลายสาย และเมื่อสิ้นเสียงนั้นลงมือฉันจะไร้เรี่ยวแรงจนโทรศัพท์หล่นลงกระแทกพื้นอย่างแรง ภาพทุกภาพขาวโพลนไปหมด